آغاز دورۀ مسوسنگ در فارس در جنوب غربی ایران با پیدایش سفال منقوش شاخص باکون مشخص میشود که از قرار معلوم از طریق برهمکنش با جوامع دشتهای فرودست در غرب تحققیافته است. در این مقاله به بررسی فناوری تراش سنگ مادر براساس موادی میپردازیم که در کاوشهای هیئت ژاپنی به سال 1956م. در تل باکون ب بهدستآمدهاند. بررسی در مورد مجموعهای کوچک انجامشده است؛ اما نشان میدهد که مصنوعات سنگی دورۀ مسوسنگ قدیم از این محوطه شاخصهای دارد که به پسامۏلفاتی شهرت دارند. بهطور اخص، بین این مصنوعات سنگی استفادۀ از سنگ مادرهای یکسو در فناوری تولید با استفاده از فشار رواج دارد. این یافتهها دیدگاه قبلی ما را تأیید میکند که در دورۀ پسامۏلفاتی دو مرحلۀ قدیم و جدید وجود دارد که به ترتیب وجه مشخصۀ آنها عبارتاند از استفاده از سنگمادرهای فشنگی و سنگمادرهای یکسو. این دو مرحله با دورههای نوسنگی جدید (با سفال) و دورۀ مسوسنگ مطابقت دارند. تغییرات درزمانی مشابه در دشتهای فرودست غرب نیز به چشم میخورند، بنابراین با بررسیهای دقیق فرامنطقهای دربارۀ این قبیل تغییرات میتوان اطلاعاتی جدیدی دربارۀ پویایی فرهنگی در اختیار ما نهد که پیشتر فقط بر سفال متکی بود.
نوع مطالعه:
مقاله پژوهشی |
موضوع مقاله:
اموال فرهنگی دریافت: 1399/4/14 | پذیرش: 1398/4/10 | انتشار: 1398/4/10